คนสร้างสุข

ปัจจุบันเด็กและเยาวชนมีภาวะเสี่ยงต่อการเป็นโรคซึมเศร้าหรือมีภาวะซึมเศร้า จากข้อมูลกรมสุขภาพจิตได้เปิดเผยผลประเมินสุขภาพจิตเด็กและวัยรุ่นไทยในช่วงปี 2564 ที่ผ่านมา พบว่า ร้อยละ 28 ของเด็กและวัยรุ่นมีภาวะเครียดสูง ร้อยละ 32 มีความเสี่ยงที่จะเป็นโรคซึมเศร้า ในขณะที่อีกร้อยละ 22 มีการเข้าสังคมลดลง ติดจอและเกมออนไลน์มากขึ้น มีปัญหาทะเลาะเบาะแว้งและความรุนแรงในครอบครัว จนนำไปสู่อัตราเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตาย จึงเป็นปัจจัยสำคัญที่กระตุ้นให้เกิดภาวะซึมเศร้าในเด็กและเยาวชน จากการสำรวจข้อมูลและคัดกรองภาวะซึมเศร้าในโรงเรียนป่าพะยอมพิทยาคม ปีการศึกษา 2566 พบว่า นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย ร้อยละ 50 มีความเสี่ยงต่อภาวะการเป็นโรคซึมเศร้า สาเหตุมาจากความเครียดและความกังวลจากการเรียนหนังสือ ครอบครัวแตกแยก การเล่นเกมออนไลน์ การใช้ความรุนแรงจากคนในครอบครัว ถูกกดดันจากคนรอบข้าง ความยากจน รวมถึงการถูกบูลลี่จากเพื่อนร่วมชั้นเรียน ส่งผลกระทบทำให้ เด็กไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับเพื่อนในชั้นเรียนได้ บางรายเกิดการคิดค่าตัวตาย ปัญหาเหล่านี้ทำให้นักเรียนมีแนวโน้มอยู่ในกลุ่มเสี่ยงภาวะซึมเศร้าที่เพิ่มสูงขึ้น
ดังนั้น การแก้ปัญหาที่ผ่านมา ได้มุ่งเน้นไปที่สถานศึกษาเป็นหลัก ไม่สามารถแก้ปัญหาดังกล่าวได้อย่างทั่วถึง การที่จะแก้ไขปัญหาภาวะซึมเศร้าของเด็กและเยาวชน ต้องอาศัยความร่วมมือจากชุมชน วัด และโรงเรียน (บวร) ในการบูรณาการดำเนินงานร่วมกัน สภาองค์กรชุมชนตำบลบ้านพร้าวเป็นองค์กรหนึ่งของตำบลบ้านพร้าวที่มีบทบาทในการพัฒนาเด็กและเยาวชน จึงมีความตระหนักถึงการประสานงานเชื่อมโยงกับภาคส่วนอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้อง เข้ามามีส่วนร่วมในการแก้ไขปัญหาดังกล่าว และเห็นว่าจำเป็นต้องเสริมสร้างวัคซีนกายใจพิชิตปัญหาภาวะซึมเศร้าในเด็กและเยาวชนอย่างยั่งยืน เพื่อเป็นการเสริมสร้างภูมิคุ้มกันทางร่างกายและจิตใจ รวมทั้งมีทักษะการใช้ชีวิตในสังคมได้อย่างมีความสุข ผลการเปลี่ยนแปลงที่คาดหวังหลังดำเนินโครงการ 1.เกิดเครือข่ายการทำงานที่มีคุณภาพ ซึ่งประกอบด้วย ชุมชน วัด สถาบันการศึกษา รวมถึงหน่วยงานที่เกี่ยวช้องในโครงการเสริมสร้างวัคซีนกายใจพิชิตภาวะซึมเศร้าในเด็กและเยาวชนอย่างยั่งยืน 2.เกิดความรู้ ความเข้าใจ และทักษะที่จำเป็นในการแก้ไขปัญหาภาวะซึมเศร้าของเด็กและเยาวชนอย่างถูกวิธีโดยการมีส่วนร่วมของภาคีเครือข่ายที่เกี่ยวข้อง 3.เด็กและเยาวชนที่อยู่ในกลุ่มเสี่ยงภาวะซึมเศร้า จะต้องได้รับการแก้ไขอย่างเป็นระบบและสามารถพัฒนาตนเองให้ดำเนินชีวิตร่วมกับผู้อื่นในสังคมได้