คนสร้างสุข

ข้อมูลพื้นฐานของตำบล ประวัติความเป็นมาของตำบล     คำว่า พ่อมิ่ง เป็นภาษาไทย คนในท้องถิ่นจะออกเสียงว่า พ่อเม่ง เล่าสืบต่อกันมาว่าเป็นคำที่มีเสียงเพี้ยนมาจากคำว่า เผาเมรุ เดิมเป็นหมู่บ้านของชาวไทยพุทธที่สืบเชื้อสายมาจากสุโขทัย ได้มาตั้งบ้านเรือนอยู่บริเวณทางทิศตะวันตกของตำบลพ่อมิ่งในปัจจุบัน ซึ่งบริเวณนี้เรียกว่า กำปงลามอ ต่อมาได้มีเจ้าอาวาสของวัดมรณภาพ ได้มีการจัดงานศพสร้างเมรุบรรจุศพ แล้วได้ลากเมรุไปเผาที่บริเวณทุ่งนาในตำบลพ่อมิ่งนี้ จึงเรียกบริเวณนี้ว่า ที่เผาเมรุต่อมาจึงเพี้ยนเป็นพ่อมิ่ง จนกลายเป็นชื่อตำบลมาจนถึงทุกวันนี้ สภาพทั่วไป ที่ตั้งเทศบาลตำบลพ่อมิ่ง ตั้งอยู่ในพื้นที่ อำเภอปะนาเระ จังหวัดปัตตานี มีระยะทางห่างจาก      อำเภอปะนาเระ ประมาณ 10 กิโลเมตร ห่างจากจังหวัดปัตตานี ประมาณ 35 กิโลเมตร เนื้อที่ โดยมีเนื้อที่ประมาณ 4,750 ไร่ หรือ 19.40 ตารางกิโลเมตร มีอาณาเขตติดต่อกับพื้นที่ใกล้เคียง ดังนี้ - ทิศเหนือติดต่อกับองค์การบริหารส่วนตำบลน้ำบ่อ - ทิศใต้ติดต่อกับองค์การบริหารส่วนตำบลแป้น - ทิศตะวันออกติดต่อกับองค์การบริหารส่วนตำบลคอกกระบือ - ทิศตะวันตกติดต่อกับองค์การบริหารส่วนตำบลน้ำบ่อ ลักษณะภูมิประเทศสภาพโดยทั่วไปเป็นพื้นที่ราบเชิงเขาทิศเหนือ และทิศใต้เป็นแนวเทือกเขา บริเวณ  ใจกลางของตำบลเป็นที่ราบลุ่ม มีฝนตกตลอดปี ข้อมูลสถานการณ์ปัญหาในชุมชน จากสถานการณ์การแพร่ระบาดของโรคโควิด-19 ในช่วง 2 ปีที่ผ่านมา ส่งผลกระทบที่รุนแรงต่อโอกาสในการประกอบอาชีพของกลุ่มเยาวชนคนรุ่นใหม่ จากรายงานของสำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ (สภาพัฒน์) พบว่าในไตรมาส 3 ของปีงบประมาณ 2564 ประเทศไทยประสบกับภาวะการว่างงานเพิ่มขึ้นสูงสุด โดยมีจำนวนผู้ว่างงานทั้งสิ้น 8.7 แสนคน จากจำนวนผู้ว่างงานดังกล่าว เป็นกลุ่มเด็กจบใหม่ถึงเกือบ 3 แสนคน ซึ่งการว่างงานเป็นระยะเวลานานจะส่งผลกระทบต่อคุณภาพชีวิตของกลุ่มคนรุ่นใหม่และครอบครัว รวมถึงโอกาสที่จะได้เข้าสู่ตลาดแรงงานจะยากยิ่งขึ้นขณะเดียวกัน กลุ่มเด็กเปราะบางที่สุด โดยเฉพาะเยาวชนที่อยู่นอกระบบการศึกษา นอกระบบการจ้างงาน หรือการพัฒนาทักษะ สถิติล่าสุด พบว่า กลุ่มดังกล่าวอายุระหว่าง 15-24 ปี มีกว่า 1.4 ล้านคน คิดเป็น 15%
ทั้งนี้ส่งผลกระทบต่อพื้นที่ในจังหวัดปัตตานี คือ เทศบาลตำบลพ่อมิ่ง อำเภอปะนาเระ จังหวัดปัตตานี ซึ่งเยาวชนส่วนใหญ่มีฐานะทางบ้านยากจน และเป็นผู้ด้อยโอกาสทางการศึกษารวมถึงพื้นที่มีการแพร่ระบาดของยาเสพติด โดยเฉพาะในกลุ่มเด็กและเยาวชน" ซึ่งพัวพันกันอย่างแนบแน่น ปัญหาความยากจนก็เป็นหนึ่งในสาเหตุให้เกิดปัญหาเด็กนักเรียนออกจากโรงเรียนกลางคัน ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าห่วงและควรได้รับการแก้ไข นำไปสู่ปัญหาอื่น ๆ อีกตามมามากมาย ปัญหาอาชญากรรม เนื่องจากใน บริบทพื้นที่ มีอีกหลายครอบครัวที่มีพื้นฐานฐานะที่ยากจน ทำให้ประชาชนในพื้นที่ใช้เวลาส่วนมากในการประกอบอาชีพทำมาหากิน ไม่มีเวลาที่จะอบรมลูกหลานและส่วนใหญ่ยังขาดการส่งเสริมลูกหลานให้เรียนหนังสือ เพราะไม่มีค่าใช้จ่ายในการส่งลูกหลาน  เรียนหนังสือ จากการสำรวจปัญหาดังกล่าว หมู่ที่ 3 ตำบลพ่อมิ่ง อำเภอปะนาเระ จังหวัดปัตตานี พบว่า มีจำนวนครัวเรือนทั้งหมด 362 ครัวเรือน จำนวนประชากร 1,525 คน เพศชาย 714 คน และเพศหญิงจำนวน 811 เป็นเยาวชนที่อยู่ในช่วงอายุ 15-25 ปี จำนวน 200 คน พบว่า มีเด็กและเยาวชนที่หลุดออกนอกระบบการศึกษามีจำนวนกว่า 40 คน คิดเป็นร้อยละ 20 ของเด็กและเยาวชนช่วงอายุระหว่าง 15-25 ปี
นอกจากนี้ยังได้พบสถานการณ์ปัญหาอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับกลุ่มเยาวชนนอกระบบการศึกษา ได้แก่ 1. ด้านพฤติกรรม พบว่า - มีพฤติกรรมก้าวร้าว 40 คน - ลักเล็กขโมยน้อย 20 คน - ติดยาเสพติด 40 คน - เบี่ยงเบนทางเพศ 20 คน
- ขับรถซิ่ง/เด็กแว๊นซ์ 30 คน - ไม่มั่นใจในตนเอง 2. ด้านสังคม พบว่า - โดนเพื่อนล้อว่าเรียนหนังสือไม่เก่ง - ครอบครัวไม่มีเวลาดูแลลูกและดูแลไม่ทั่วถึง เนื่องจากมีพี่น้องหลายคน - ฐานะทางบ้านยากจน - ครอบครัวแตกแยก พ่อแม่แยกทางกัน 3. ด้านลักษณะทางกายภาพ พบว่า - ในชุมชนมีแหล่งมั่วสุมยาเสพติด - ถนนหลายสายในชุมชนเอื้อต่อการแข่งรถ และขับรถซิ่ง - มีกลุ่มเพื่อนที่ชักชวนกันไปทำเรื่องไม่ดี - มีกลุ่มแม่วัยใส ที่ตั้งครรภ์ขณะเรียนหนังสือ 4. ด้านระบบกลไกที่เกี่ยวข้อง พบว่า
- ชุมชนไม่เห็นความสำคัญของเยาวชนนอกระบบการศึกษา
- กลไกภาครัฐยังไม่เข้าถึงเยาวชนนอกระบบการศึกษา
- ขาดภาคีเครือข่ายที่หนุนเสริมการทำงานในชุมชน จากสภาพปัญหาทั้ง 4 ด้าน ส่งผลกระทบที่เกี่ยวข้องดังนี้ 1. ผลกระทบด้านสุขภาพ พบว่า เยาวชนนอกระบบการศึกษามีพฤติกรรมติดยาเสพติด ก้าวร้าว เบี่ยงเบนทางเพศ ลักเล็กขโมยน้อย ติดเกมส์ เด็กแว๊นซ์ ภาวะเครียด
2. ผลกระทบด้านเศรษฐกิจ พบว่า ครอบครัวขาดรายได้เนื่องจากต้องเลี้ยงดูเยาวชนที่ไม่ได้เรียนหนังสือ และเยาวชนที่ไปรับจ้างทำงาน ไม่ได้รับค่าจ้างที่เพียงพอเนื่องจากไร้ฝีมือ 3. ผลกระทบด้านสังคมและสิ่งแวดล้อม พบว่า ขาดการเอาใจใส่ดูและซึ่งกันและกันในครอบครัว (ต่างคนต่างอยู่) สังคมมองเยาวชนนอกระบบการศึกษาเป็นเด็กชายขอบ (เหลือขอ) ขาดความไว้วางใจซึ่งกันและกัน ชาวบ้านในชุมชนมีความหวาดระแวงกันกลัวเยาวชนจะเข้ามาขโมยเข้าของในบ้าน และเยาวชนที่ชอบขับรถซิ่งชาวบ้านมีความรู้สึกรำคาญ เนื่องจากทำให้เกิดความเสียงดัง/รบกวนชุมชน ทั้งหมด ซึ่งนับว่าเป็นสิ่งน่าเป็นห่วง จึงได้ตระหนักถึงปัญหาดังกล่าว และต้องการดำเนินโครงการให้เด็กและเยาวชนผู้เข้าร่วมโครงการบางส่วนมีทักษะอาชีพติดตัว สามารถประกอบอาชีพเลี้ยงตัวเองและครอบครัวได้ บางส่วนกลับเข้าสู่ระบบการศึกษาได้อย่างเป็นปกติ
ทั้งนี้จากข้อมูลสถานการณ์ดังกล่าวข้างต้น ทางหน่วยงานเทศบาลตำบลพ่อมิ่งได้เล็งเห็นถึงความสำคัญของการพัฒนาคุณภาพชีวิตของเยาวชนนอกระบบการศึกษาทั้งด้านร่างกาย จิตใจและสังคม โดยหน่วยงานเทศบาลตำบลพ่อมิ่งจะเป็นกลไกสำคัญในการดำเนินงาน ด้วยเหตุนี้ จึงสมัครเข้าร่วมโครงการ“การพัฒนาคุณภาพชีวิตของเยาวชน”กับ อบจ. เพื่อให้เยาวชนนอกระบบการศึกษาสามารถประกอบอาชีพ มีรายได้ และมีงานทำและมีการดำรงชีวิตที่ดีมากขึ้น ไม่เป็นปัญหาของสังคมอีกต่อไป